دنباله‌دارها
همواره غافلگیرکننده‌اند. ناگهان فوران می‌کنند یا خلاف پیش‌بینی‌ها
کم‌فروغ می‌مانند. این بار دنباله‌داری بسیار کم‌نور در اوایل آبان 1386
دچار فوران ناگهانی‌ای می‌شود که آن را فقط طی یک شبانه‌روز حدود یک
میلیون بار درخشان‌تر می‌کند، در حدّی که از آن شب تا هفته‌ها بعد با چشم
غیر‌مسلح از شهرهای بزرگ دنیا نیز دیده می‌شده است. بابک امین‌تفرشی‌ شب
یکم آبان 1386، کوهستانی در جزایر قناری، اقیانوس اطلس. رصدگر اسپانیایی،
خوآن آنتونیو سانتانا در تصویر سی‌سی‌دی از دنباله‌دار کم‌فروغ هولمز 71p
پدیدهِ عجیبی را می‌بیند. دنباله‌دار که تا ساعاتی قبل از قدر 17 و دور از
تیررَسِ بیشتر تلسکوپ‌های آماتوری بود، اکنون به قدر 10 رسیده است. او به
سرعت گزارش خود را به رصدگران دیگر و گروه اینترنتی رصدگران دنباله‌دار1
می‌فرستد. ساعاتی بعد رصدگری از ژاپن آن را از قدر 7 گزارش می‌کند و کمتر
از 24 ساعت بعد در شامگاهِ دوم آبان رصدگرانی از اروپا و ایران آن را
ناباورانه از قدر 5/2 می‌بینند2؛ یعنی حدود 15 قدر یا یک میلیون بار
درخشان‌تر از یک شب قبل. خبر این فوران عظیم به سرعت در اینترنت پخش
می‌شود و منجمان آماتور و اخترشناسان حرفه‌ای با گرایش رصد و تحلیل
دنباله‌دارها در کشورهای مختلف منتظر شب می‌مانند تا در آسمان صاف هولمز
را جستجو کنند. دنباله‌دار که تا شبِ قبل فقط با تلسکوپ‌های بزرگ‌تر از یک
متر دیده می‌شد حالا حتی از بزرگ‌ترین شهرهای جهان با چشم غیر‌مسلح همچون
ستاره‌ای از قدر دوم پیدا بود؛ ستاره‌ای نو در کنار آلفا-‌‌برساوش یا
مِرفَق که شکل لاندا‌‌مانندِ صورت فلکی برساوش را با حضور خود به هم ریخته