گذران اوقات فراغت یکی از نیازها و خواسته های ساکنان شهری است و عبارتست از مجموعه فعالیتهایی که شخص به میل خود برای استراحت، تفریح و یا گسترش اطلاعات و آموزش

 شخصی یا مشارکت آزاد اجتماعی در زمان فارغ از تعهدات شخصی، خانوادگی و اجتماعی به عهده می گیرد. بخشی از گذران فراغت در منزل انجام می شود و به فعالیتهایی نظیر

 تماشای تلویزیون، مطالعه، شنیدن موسیقی، دید و بازدید، صحبت با دوستان و مانند اینها اختصاص می یابد. بخش دیگری از ایام فراغت در فضاهای بیرون شهری سپری می شود

 مانند: گردش در کوهستانها، سواحل دریا، ییلاقها و غیره. oاما بخش مهمی از زمان فراغت درون شهر در فضایی خارج از منزل سپری می شود فضاهای گذران اوقات فراغت در شهر به

 مدیریت خاص خود نیاز دارد و همانطور که نظام حمل و نقل شهروندان در داخل شهر بدون اعمال مدیریت، منسجم و بسامان نخواهد شد فضاها و مؤسسات گذران فراغت نیز باید به

 صورت یک نهاد اجتماعی با تشکیلات و مقررات ویژه عمل کنند تا این بخش از فعالیتهای شهری که می تواند به صورت بالقوه موجب غنای فرهنگی جوامع شهری باشد با کیفیت

 بهتری انجام گیرد. برتراند راسل : ”آخرین دستاورد تمدن، توانایی انسان در پر کردن هوشمندان? ایام فراغت است“. این عمل هوشمندانه به دست یک مدیریت ناهشیار انجام نمی

 پذیرد بلکه از بطن مدیریتی که آگاهانه حیات مدنی انسانها را ارج می نهد و برای آن برنامه ریزی می کند، بر می خیزد.